‘Vijf generaties lang was ‘De Meezen’ hét ankerpunt binnen onze familie. Drie generaties leefden hier samen. Tijdens WO II werden veel huizen in de buurt zwaar getroffen. Onze grootvader nam toen zelfs een veertigtal mensen in huis, zelfs in de kelders, want onze villa had ook veel schade opgelopen. Een kruidenier vluchtte mee, met zijn paard en kar. De kar had hij volgeladen met al zijn kruidenierswaren, en zijn paardje kreeg een tijdelijk onderkomen in de grote tuin. Als dit huis zou kunnen praten, zou het ontelbaar veel prachtige, ontroerende verhalen vertellen ... In ‘De Meezen’ was het altijd een beetje de zoete inval. Als directeur van de Boerenbond was onze grootvader zeer geliefd. Mensen kwamen hem om raad vragen, en dan brachten ze een kip of zelf gevangen vis of fruit uit hun tuin mee als bedanking. Met Pasen verstopte grootvader overal in de tuin paaseitjes, een groot feest voor zijn elf kleinkinderen, die ontzettend genoten van die jaarlijkse speurtocht! Onze mamie deelde ook graag de tuin, die in de buurt ‘het parkje’ werd genoemd. In de winter mochten we ‘avonturieren’ doorheen de vele kamers en geheimzinnige plekken in kelders en zolder. In de warme maanden konden we volop ravotten, zwemmen, boomhutten bouwen met andere kinderen uit de straat. Mamie bakte dan frietjes voor ons allemaal, in echte puntzakjes! Prachtige herinneringen ... Kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen – ze leerden hier allemaal fietsen, voetballen, zwemmen, ravotten, kampen bouwen, kikkerdril vangen in de beek, bruggen bouwen over de beek en zoeken naar ‘de schat’ in de tuin, want er zou tijdens WO I een schat zijn verborgen in de tuin door de eerste eigenaar ... Een verhaal dat natuurlijk tot onze verbeelding sprak! Ook Kerstmis was altijd een feestelijk evenement. Alle deuren tussen de drie salons werden opengezet en het grote familiefeest kon beginnen! Al weken op voorhand brandden de kerstlichtjes aan alle ramen en in de tuin. Die feëerieke lichtjes worden, sinds het overlijden van onze ouders, nog steeds gemist door de buren.’